दोन फुल एक हाफ

साखर कारखाना, कन्स्ट्रक्शन, शिक्षणसंस्था, आमदारकी अशी सगळी वस्त्रं पांघरून गबर झालेल्या एका हौशी चित्रपट निर्मात्यानं ‘स्लमडॉग’ला ऑस्कर मिळाल्याच्या बातम्या वाचल्या, चॅनेल्सवर सगळ्यांच्या मुलाखती पाहिल्या. फावल्या वेळेचा उद्योग आणि पदरच्या रिकामटेकडय़ा लोकांना काहीतरी कामं द्यावीत म्हणून त्यांनी एका मराठी चित्रपटाच्या निर्मितीला हात घातला होता. चित्रपट अर्धाअधिक पूर्ण झाला होता आणि अशा वेळी ‘स्लमडॉग’ला ऑस्कर मिळालं. बातम्या वाचून, पाहून निर्माता चेकाळला. त्यानं त्याच्या चित्रपटाच्या दिग्दर्शकाला फोन करून झोपेतून उठवलं..
‘आपल्या पिक्चरला ऑक्सर मिळालं पाह्य़जेल..’
दिग्दर्शक बिचारा खडबडून उठला. ‘ऑस्कर? हो सर, आपण प्रयत्न करू या. आपली फिल्म आधी पूर्ण तर होऊ देत..’
‘हुईल की पूर्ण! त्येला काय झालं?’
‘फिल्म पूर्ण होऊन ती रिलीज व्हावी लागते. मग ती जर समितीला आवडली तर ऑस्करसाठी शिफारस होते तिची.’
‘अशा हजार शिफारशी मी लिहून देतो म्हैन्याला. कोण कोण आसतं त्या ऑक्सरच्या समितीवर, म्हाइती काढून सांगा मला..’

‘अहो, एक तर तुम्ही मघापासनं म्हणता तसं ते ऑक्सर नव्हे, ऑस्कर म्हणतात त्याला. आणि समिती आताच नाही सांगता येणार.’
‘बायकोला बायको म्हणलं आन् घरवाली म्हणलं तर कोणता फरक पडतू का? ऑक्सर तं ऑक्सर..’
‘अहो, ऑक्सर नव्हे..’
‘जिभंला वळण पडलं ते पडलं.. ते जाऊ द्या, आपल्या पिक्चरच्या स्टोरीमध्ये एक झोपडपट्टी घाला.’
‘अहो, अर्धी फिल्म शूट झाली आहे आपली. आपल्या फिल्मचा हीरो-हीरोइन सगळे मध्यमवर्गीय आहेत.’
‘मग? मध्यमवर्गाची माणसं काय झोपडपट्टीत जात न्हाय व्हय?’
‘पण ते ओढूनताणून वाटेल.’
‘फस्क्लास! आता तुम्ही वढून ताणून म्हणलं तव्हा मला येक आयडिया सुचली. आपल्या हीरोच्या घरची कामवाली बाई झोपडपट्टीत ऱ्हात असते, यक दिवस ती खाडा करते. मंग हीरो झोपडपट्टीत जातो अन् तिला वढून आणतो घरून. मग पुढची आता उरलेली सगळी स्टोरी झोपडपट्टीतच दाखवू आपण.’
‘मला लेखकाशी बोलावं लागेल.’
‘त्येला काय इचारायचं? त्येला लिही म्हन्लं ते त्यानं ल्ह्य़ायचं. त्येला एक चेक दिऊन टाकतो पाच हजारांचा. आनं तुमचं न्हाय आइकलं तं मला सांगा, आस्कंसा ल्हित न्हाय ते बगतो.’

दिग्दर्शकाची झोप उडाली. एक तर निर्मात्याच्या मेव्हणीनं लिहिलेली कथा दुरूस्त करता करता आधीच त्याचा लेखक गांजून गेला होता. निर्माता, त्याची बायको आणि मेव्हणी ह्य़ांचे दर पाच-दहा मिनिटांनी फोन येत-
‘आपण जर असं दाखवलं, की राहुल घरी येतो आणि माधुरीला नाही नाही ते बोलतो, तर?’
‘आपण असं करूया, राहुलचा ऑक्सिडन होतो आन् तो आपंग होतो.’
‘आपण माधुरीच्या आईला मारून टाकलं तर?’
अशा सूचनांच्या जंजाळातून मार्ग शोधत कसंतरी स्क्रिप्ट पूर्ण झालं आणि शूटिंग मार्गाला लागलं, तर आता हे ऑस्करचं निघालं. चित्रपटात झोपडपट्टी कशी आणता येईल, यावर तो विचार करत होता, तेवढय़ात पुन्हा ‘मोबाइल’वर निर्माता आला-
‘तो रैमान मिळंल का आपल्याला गाणी बनवायला?’
‘अहो, रहमान मिळणार नाहीच.. पण आपली सगळी गाणी झाली आहेत रेकॉर्ड करून!’
‘मंग त्याला काय हुतंय? ही गाणी ठिहून द्या, नवी करा. आन् तो रैमान का न्हाय मिळणार? हितंच आसतो की तो मद्रासला?’
‘त्याचं बजेट खूप असतं. आणि तो मराठी फिल्म नाही करणार..’
‘मग यक माणूस बसवा आन् सगळे डायलाग हिंदी करून घ्या. त्येला काय हुतं?’
‘अहो, असं काय करता, ते रेहमानचं वगैरे राहू द्या; आपण झोपडपट्टीचं बघू कसं अ‍ॅकोमोडेट करता येतं ते आपल्या स्क्रिप्टमध्ये..’
‘तो रैमान कसला न्हाय म्हंतो, मी शीएमशी बोलून त्येला आणतो गाणी करायला..’
दिग्दर्शकाला आता आपण जागीच अचानक ठार झालो तर बरं, असं वाटू लागलं होतं. तोवर निर्मात्यानं आणखी एक बॉम्ब टाकला- ‘तो कोण गुलनार का कोण हाय, त्याला सांगून टाक चार गाणी ल्ह्य़ायला.. आन् पैसे किती, तेबी विचारून घ्या. मागून कटकट नकू!’

‘संकटकाळी सुटकेचा मार्ग’ कुठं दिसतो का, याचा शोध दिग्दर्शक घेत होता. तेवढय़ात पुन्हा मोबाइल.. पुन्हा निर्माता- ‘आमची मेव्हणी लय हुशार. तिनं त्यो समडाग का काय तो शिनुमा पाह्य़ला.. लय भारी सीन लिहिलाय तिनं.. बोला तिच्याशी..’ मग मेव्हणी फोनवर किणकिणली-
‘त्याचं काय आहे डायरेक्टर साहेब. एक भन्नाट कल्पना सुचली. अमिता बच्चनचं हेलिकॅप्टर येतं. आपल्या हीरोचा मुलगा गाईच्या गोठय़ाजवळून धावत जातो आणि शेणात पडतो आणि शेणानं भरलेल्या अंगानंच अमिताभकडे धावतो आणि ऑटोग्राफ घेतो.. म्हणजे काय की, त्यात ग्रामीण संस्कृती वगैरेसुद्धा येईल..’ आणि दिग्दर्शक अचानक ओरडला- ‘अगं, ऐकलंस का? वेडय़ांच्या इस्पितळात फोन करून सांग- एक पेशंट येतोय